ตลอดการเดินทางของหนทางชีวิต...
มีความยาวไกล มีความท้าทาย มีความหลากหลายมากมาย ให้เราพบเจอ...
เป็นธรรมดาของชีวิตที่ต้องเผชิญหน้ากับความสุข ความทุกข์ อุปสรรค ความราบรื่น สมหวัง ผิดหวัง
ไม่มีชีวิตใดที่มีมิติเดียว มีเส้นทางเดินที่ราบเรียบตลอดเวลา
เพราะธรรมดาโลกผสมผสานความหลากหลายเข้ามาให้กับชีวิตทุกชีวิตบนโลกนี้
เพื่ออะไร...???
เพื่อให้เราต่อสู้ ดิ้นรน หรืือ เพื่อให้เราท้อแท้ สิ้นหวัง
เพื่อให้เราพยายามทุกทางที่จะอัพเลเวลให้ดีขึ้น สูงขึ้น เจริญขึ้น
หรือเพื่อให้เราดำเนินชีวิตไปตามยถากรรม จนสุดท้ายก็มอดไหม้ไปโดยสูญเวลาเปล่าในชาติหนึ่ง
เราผู้ได้ชื่อว่าเป็นมนุษย์ เป็นสัตว์ประเสริฐ
มีสิ่งที่ธรรมชาติสร้างมาให้เหนือกว่าสิ่งมีชีวิตอื่นๆ
นั่นคือ "สติปัญญา"
แล้ว สติปัญญา ที่ว่านี้ ธรรมชาติสร้างขึ้นมาให้เราเพื่ออะไร?
สิ่งมีชีวิตประเภทอื่น มีเพียงสัญชาตญาณ
แต่แม้พวกเขาจะมีแค่สัญชาตญาณ แต่เขาก็ยังพยายามต่อสู้ดิ้นรนเพื่อการมีชีวิตอยู่รอด
แม้พวกเขาเองจะไม่มีสติปัญญาหยั่งรู้เลยว่า เขาจะต้องพยายามทุกทางให้อยู่รอดเพื่ออะไร?
จุดมุ่งหมายในการดำเนินชีวิตของพวกเราคืออะไร พวกเขาก็ยังไม่มี
แต่เขาก็ยังพยายามทุกทางเพื่อให้ตัวเขา และครอบครัวของเขา อยู่รอด ปลอดภัย
ปกป้อง ดูแล เลี้ยงดู รักษา ทั้งตัวเขาเอง และครอบครัว เพื่อนพ้อง ที่เขารัก ให้ อยู่รอด ปลอดภัย
แต่เรา ในฐานะที่มีสิ่งเหนือกว่าเขา เหนือกว่าสัญชาตญาณ
นั่นคือ สติปัญญา
เราควรใช้สิ่งที่ธรรมชาติมอบให้เรามา อย่างคุ้มค่า เกิดประโยชน์สูงสุด
ทั้งต่อตนเอง คนที่เรารัก ครอบครัว เพื่อนพ้อง และสรรพสัตว์อื่นๆที่อยู่รอบตัวเรา
พยายามปกป้อง ดูแล เลี้ยงดู รักษา ต่อสู้ ดิ้นรน
เพื่อความอยู่รอด
และต้องอยู่รอดทั้งตนเอง คนที่รัก ครอบครัว เพื่อนพ้อง และสรรพสัตว์อื่นๆรอบตัวด้วย
ไม่ใช่นำสติปัญญาที่มีอยู่เหนือกว่าสัตว์โลกประเภทอื่นๆในทางที่ผิด
ด้วยการคิดหาวิธีทางอยู่รอด แค่ "ตัวเอง" ไม่สนใจผู้อื่น
เพราะนั่นจะทำให้คุณดูน่าอายกว่าสรรพสัตว์ประเภทอื่น
ที่แม้มีสิ่งที่เหนือกว่า กลับเอาชีวิตรอดได้แค่ตัวเอง แต่ทำลายผู้อื่นรอบตัวไปหมด...
หนำซ้ำทางรอดที่คิดว่ารอด แท้จริงแล้วก็แค่หนี...
หนีจากทุกข์หนึ่ง ไปเจอทุกข์หนึ่ง
และจบท้ายด้วยวาระสุดท้ายของชาติภพ
ที่ไม่จบด้วยกฎแห่งกรรม
ดำดิ่งสู่วังวนของทุกข์แล้วทุกข์เล่า
แล้วพลัดกลับคืืนสู่หลุมดำที่ตกต่ำกว่าภูมิต่ำสุด
ที่ได้เบียดเบียนไว้เมื่อครั้งเป็นสัตว์ประเสริฐ...
