ครั้งแรก ความรู้สึกแรก ที่มาวัดพระธรรมกาย ตอนจบ

และแล้วก็ถึงวันเสาร์ที่ 12 ธันวาคม 2552

วันรวมพลังเด็กดี V-Star ครั้งที่ 4

น้องๆมาเยอะแยะมาก มีทุกระดับชั้น ตั้งแต่ประถม ถึงมัธยมเลย

ประทับใจเด็กๆที่มางานนี้มากๆ สมกับชื่อภาษาไทยของโครงการเลย ที่ว่า...

"ผู้นำฟื้นฟูศีลธรรมโลก"

ชุดนี้คงเป็นชุดที่ฝึกฝนตัวเองด้านคุณธรรมมาอย่างดี และถูกคัดเลือกมาแล้วด้วย

เด็กนักเรียนข้างนอกที่พบ ส่วนใหญ่ไม่มีสัมมาคารวะเลย ก้าวร้าว ไม่เกรงใจใคร พูดจาก็ไม่เพราะ หยาบคาย

แต่น้องๆที่มางานนี้ตรงกันข้ามนะ มีสัมมาคารวะ เรียบร้อย ไม่ก้าวร้าว เดินผ่านผู้ใหญ่ก็ค้อมหลัง มีความสุภาพนุ่มนวล ดูแล้วน่าเอ็นดูมากๆ เป็นอย่างนี้ทุกทิศทางที่เดินไปเลย (วีเชียร์ทีมเราจะไม่ได้อยู่บูธนำทำกิจกรรม แต่เป็นชุดแสดงเชียร์ หน้าเวทีกลาง เลยสามารถเดินดูงานได้เป็นช่วงๆ)

ตลอดงาน ตั้งแต่เช้าจนดึกดื่น ทั้งผู้ร่วมงาน อาสาสมัคร และผู้จัดงาน ไม่ได้หยุดเลยนะ ดูๆแล้วเหนื่อยมากๆทุกคนเลย

ตอนที่ประทับใจสุดๆ คือตอนส่งกลับประทับใจ ประมาณค่ำๆยันเที่ยงคืน ตอนนั้นทั้งอาสาสมัคร และน้องๆวีสตาร์ แม้จะเหนื่อยกันมากนะ แต่กลับมีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะให้กันตลอดเส้นทางและมีความรู้สึกนึงที่คงไม่ต่างกัน

"ไม่อยากกลับเลย อยากอยู่ต่อ" 

เพราะน้องๆที่มาน่ารักมากๆ บรรยากาศเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ความอบอุ่น และมิตรภาพดีๆให้แก่กันตลอดทาง เหมือนโลกในอุดมคติเลยนะ แต่ก็คือความจริง ที่ได้มาสัมผัสแล้วว่า มันสามารถเกิดขึ้นได้จริงๆ

โลกแห่งสันติภาพ ที่จะนำมาซึ่ง สันติสุข

 ถ้าเราออกไปจากวัดนี้ เราก็ต้องไปเจอโลกใบเดิมๆ เจอเด็กๆที่ในไม่ได้น่ารักแบบนี้ มันตรงข้าม เห็นแล้ว นอกจากไม่น่าเอ็นดู ยังไม่น่ายุ่งด้วยเลย ไม่น่าให้ความช่วยเหลือเลย แต่น้องๆวีสตาร์ที่มางานนี้ แม้เค้าจะไม่ได้ขอความช่วยเหลือ แต่เรากลับรู้สึกอยากยื่นมือเข้าไปช่วย และช่วยให้ดีที่สุด ทั้งๆที่นิสัยส่วนตัวไม่ได้รักเด็กเลยนะ คือหน้าตาอาจจะดูเป็นนางสาวไทยได้ แต่ที่ไม่ประกวดก็เพราะไม่ได้รักเด็กนี่แหละ 5555+ ว่าไปนั่น อิอิ

งานนี้...แม้เราจะกลับถึงที่พักที่มหา'ลัย เกือบตีสองครึ่ง และกว่าจะอาบน้ำนอนก็ตีสามกว่าๆ เหมือนไม่ได้นอนเลยนะวันนั้น เพราะตื่นตั้งแต่ตีสี่นิดๆ อ่ะ (ตื่นเอง เพราะตื่นเต้น 555)

แต่ก็ได้เข้าใจคำว่า "ปลื้ม" 

ที่พี่ชมรมพูดให้ฟังตลอดตอนไปฝึกซ้อม

"ปลื้ม" คำสั้นๆ ที่มีความหมายมากมายอยู่ในนั้น

"ปลื้ม" คำสั้นๆ แต่มีความรู้สึกหลากหลายรวมอยู่ในคำนี้

"ปลื้ม" คำๆคำเดียว แต่ความทรงจำที่มีมันฝังอยู่ในใจมาตลอด

แม้เวลาจะผ่านมา 2552-2559 แต่ความ "ปลื้ม" ในเหตุการณ์ครั้งนั้น ที่ได้มาเป็นอาสามัครช่วยงาน V-Cheer ที่วัดพระธรร กาย ก็ยังมีอยู่เต็มหัวใจ ไม่เคยจางหาย 

แม้งานวันนั้นจะผ่านมาแล้ว เด็กๆที่เราได้ดูแลในวันนั้นอาจจะแยกย้ายกันไปคนละทาง แต่ภาพความทรงจำยังชัดเจนเหมือนวันวาน และความรู้สึกดีๆที่เกิดในวันนั้นก็ยังมีอยู่ ไม่เคยจางหาย นับวันมีแต่จะเพิ่มขึ้นๆ ด้วยซ้ำ

ส่วนความรู้สึกที่เพิ่มเติมหลังจากนั้นหรอ.....

การปลูกฝังศีลธรรม คือ สิ่งที่จำเป็นและสำคัญที่สุด

แต่คนที่ทำงานด้านนี้ ที่อุทิศตนจริงๆ มีน้อยมาก

ดังนั้น 

ขอให้ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในการขับเคลื่อนงานด้านนี้

และต้องเป็นที่นี่ องค์กรนี้ เท่านั้น!!!!

...วัดพระธรรมกาย...

มันเรียกว่าอะไรหรอ... เป้าหมายอุดมการณ์... ใช่หรือเปล่า?

ไม่ว่ามันจะเรียกว่าอะไร แต่นี่คือสิ่งแรก ความรู้สึกแรก
ในครั้งแรกที่ได้มาวัดพระธรรมกาย

และยังคงเหมือนเดิม 2552-2559 ไม่เคยเปลี่ยนแปลง...........