ครั้งแรก ความรู้สึกแรก ที่มาวัดพระธรรมกาย ตอนที่ 1

ย้อนกลับไปเมื่อประมาณต้นเดือนพฤศจิกายน พ.ศ.2552 เป็นครั้งแรกที่ได้มารู้จักกับวัดพระธรรมกาย ภายใต้กิจกรรมอาสาสมัครที่ชื่อว่า...

"V-Cheer : อาสาสมัครผู้นำฟื้นฟูศีลธรรมโลก"

ตอนนั้นยังเป็นนิสิตปี 2 ก็ไม่ได้เป็นคนธรรมะธรรมโมอะไร ออกจะเล่นๆ ชิวๆ เฮฮา ลั้ลลา เหมือนวัยรุ่นทั่วๆไป ใครพูดเรื่องวัด เรื่องพระพุทธศาสนา ก็ อืม...ดีนะ แต่ให้ไปนั่งฟังเทศน์ฟังธรรม ไม่เอาดีกว่า เพราะรู้สึกมันน่าเบื่อ ไปทีไรก็นั่งหลับทุกที

วันนั้นก็ไปเดินเล่นตลาดนัดในมอกับเดอะแก๊งค์ แล้วก็แยกย้ายกันเพราะเพื่อนๆมีเรียนแค่ตอนเช้า 

มีแค่ฉันคนเดียวที่ต้องนั่งตะลัยเข้ามอไปเรียนต่อภาคบ่าย อารมณ์แบบกำลังเซ็ง เหมือนโดนทิ้งว่างั้น... ช่วงนั้นก็มีปัญหาชีวิตพอดี พอต้องอยู่คนเดียวก็ฟุ้งซ่านเลยสิ ก็พยายามหาวิธีหลุดจากอาการ ความรู้สึก และอารมณ์แบบนี้นะ ระหว่างเดินจากตลาดไปรอรถตะลัย เดินไปคิดไป ก็เลยคิดออกว่า................

วิธีที่ดีที่สุดที่จะหลุดจากอาการนี้ได้คือต้อง

"หากิจกรรมทำ" ซึ่งกิจกรรมที่ว่านั้นต้อง "ทำเพื่อคนอื่น" ด้วย

แต่ก็ยังนึกไม่ออกหรอกว่าจะทำอะไร อย่างไร ก็นั่งรอรถตะลัยตะลัยต่อไป.. 

ระหว่างที่กวาดสายตาหาตะลัยอยู่นั่นเอง

อั้ยย่ะ!!!!!!!!! V-Cheer !!!!!!!!!!!!!!!

หรือนี่จะเป็นสิ่งที่ตามหามานานแสนนาน กิจกรรมที่จะช่วยให้ข้าพเจ้ากลับมาสดชื่น สดใสได้อีกครั้ง 555

ครั้งแรกที่เห็นคำว่า V-Cheer บนป้ายคัตเอ๊าท์ประชาสัมพันธ์ในมหา'ลัย 

เข้าใจว่าเกี่ยวกับเชียร์ลีดเดอร์ เลยตื่นตาตื่นใจเอามากๆ

พออ่านๆไป เอ๊ะ! ไปนำสันทนาการน้องๆเด็กดีวีสตาร์ ที่ทำความดีอย่างต่อเนื่องนานกว่า 3 เดือน 

อ้าว... ไม่ใช่ประกวดเชียร์ลีดเดอร์หรอคะ?? แต่ก็ลองอ่านต่อไปเรื่อยๆจนมาสะดุดประโยคท้ายที่ว่า...

"การปลูกฝังศีลธรรมเราเริ่มที่เด็กได้" 

เออ!มันใช่อ่ะ เข้ากับสำนวนที่ว่า "ไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แก่ดัดยาก" 

เลยรีบหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ตามป้ายประชาสัมพันธ์ 

ระหว่างรอสัญญาณก็มีเสียงผู้หญิงรับสาย เย้.....ตื่นเต้นๆๆๆๆๆๆ

"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ บลาๆๆๆๆ"

   แป่ววววววว!!!!!! ความหวังของฉัน.....จบสิ้นกันแล้วทีนี้ TT

แล้วก็ถึงเวลาเรียนหนังสือวิชาภาคบ่ายแล้วด้วย 

ก็เลยต้องรีบหยุดความคิดไว้ ณ ตรงนั้น เพื่อมีสมาธิให้กับการเรียน (ดูดีจริงเอย อิอิ)

.

.

.

.

              และแล้ว.....คาบเรียนนี้ก็จบลง เย้....555

ขณะที่กำลังจะลุกจากโต๊ะเรียนจะออกจากห้อง ก็มีกลุ่มผู้ชายตัวเล็กๆเดินเข้ามาแล้วพูดว่า...

"พี่ขอเวลาน้องๆไม่นานครับ อย่าเพิ่งออกจากห้องนะครับ"

 โหย..สมัยนี้ยังมีผู้ชายพูด "ครับ" อยู่อีกหรอเนี่ยะ พูดเพราะจัง

ทำให้เราและสมาชิกที่เรียนในห้องเดียวกันนั่งฟังพี่เขาต่อ 

      *******ส่วนว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป*******

พี่เขาเข้ามาในห้องเรียนทำไม แล้วฉันจะได้พบกับอะไรอีกนั้น โปรดติดตามตอนต่อไป...